Dni Skupienia Architektów

 

Bez Boga dom nie powstanie, bez Boga mury miasta nie dadzą mieszkańcom bezpieczeństwa, bez Boga praca będzie stratą sił i czasu. – To były pierwsze trzy przesłania Psalmu 127. Psalmista dotknął w ostatniej i pewnie najważniejszej części modlitwy błogosławieństwa, którym  są synowie  – dar Pana i owoc łona. Mają być oni zrodzeni za młodu i liczni jak strzały w kołczanie. Łuk jest obroną, lecz bez strzał jest bezużyteczny, a strzał zjednoczonych w kołczanie nie da się złamać.

 

Psalm wpisuje się w wielowiekowy system, który od zarania, aż po czasy nowożytne funkcjonował. Roztropne było posiadanie wielu dzieci. Wielodzietność była uważana za szczególne błogosławieństwo Boże (Wj 23,26). Dobrze wychowane dzieci podnosiły prestiż, zamożność i bezpieczeństwo rodziny, a dorobek całego życia trafiał w odpowiedzialne ręce. Wdzięczne i pobożne dzieci gwarantowały rodzicom  pogodną starość, spokojną śmierć, godny pochówek i modlitwę za zmarłych.

 

Nie bagatelną rzeczą było znalezienie odpowiedniej żony i właściwe ułożenie rodzinnych relacji. Wielu wybitnych mędrców starożytnych z najwyższą powagą próbowało określić to co szczególnie ważne w kształtowaniu życia domowego, świadomi, że od kondycji rodziny zależy wielkość bądź upadek społeczeństw. Pośród ważnych głosów w tym temacie Ptahhotepa, Platona, Arystotelesa, Plutarcha i wielu innych, szczególne miejsce zajmuje głos Boga w Biblii.

 

 

Autor natchniony Księgi Rodzaju zapisał:

 

Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc. Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę istota żywa. I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem. Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu. (Rdz 2,18-24)

 

Tak więc mężczyzna i kobieta są pośród wszystkich stworzeń wyjątkowi, są równi, ale różni. Zostali uzdolnieni i zaproszeni przez Boga do współpracy w dziele stwarzania.  Szczytem tej współpracy jest poczęcie, zrodzenie i wychowanie nowego człowieka. W tym włażnie kontekście trzeba odczytać czwarte przykazanie: Czcij twego ojca i twoją matkę, abyś długo żył na ziemi, którą Pan Bóg twój, ci daje. (Wj 20,12) Dziecko jest darem Pana Boga. Jest dane i  zadane – bo przecież trzeba je wychować. Jest jedna jedyna ogólnoludzka metoda wychowawcza – miłość. Przykazanie określa to jednym niewielkim słówkiem – czcij! Cześć należy się Bogu i jego świętym. I to do tego grona mają wpisać się rodzice jako odbicie miłości Boga i odbicie  relacji w Bogu. Grzech niszczy to wszystko i doprowadza do tego co Chrystus nazwie zatwardziałością serc.

Ewangelista Marek zapisał:
Faryzeusze przystąpili do Jezusa i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając zapytał ich: Co wam nakazał Mojżesz? Oni rzekli: Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić. Wówczas Jezus rzekł do nich: Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela! W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo. Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego. I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je. (Mk 10,2-16)

Chrystus zażądał powrotu do sytuacji wyjściowej, gdyż przez swoje wcielenie zaistniał w małżeńskiej miłości Maryi i Józefa, a przez sakrament małżeństwa Jego obecność jest osiągalna dla wszystkich, którzy Go uczciwie zapraszają i przez grzech nie wystawiają za drzwi. Ten trójkąt małżeński z Chrystusem daje nieskończone możliwości na drodze powrotu do normalności, czyli do tego co było na początku stworzenia. I kiedy przypatrujemy się rodzinnym dramatom, których niestety jest coraz więcej, to łatwo dostrzec, że ich przyczyn w dużej mierze należy szukać w budowaniu złych trójkątów.

Skłania to oczywiście do wniosku końcowego: Architekt wyszedł z rodziny, zazwyczaj ma swoją rodzinę i często tworzy dla rodziny. Jak ważne jest więc jego osobiste doświadczenie sensownej rodziny w realizacji misji swojego życia. Bez Chrystusa przyjętego z całą wyrazistością Jego nauczania nie jest to możliwe. Oczywiście można inaczej – jest jeno tylko wtedy pytanie: za jaką cenę?